Fukushima’dan Kütahya’ya!

Tarih Fukushima’yı nasıl yazacak? Hani, güneş, rüzgar ve
suyun dışında enerji üretimine ihtiyaç duyulmayacak dönemlerde insan neslinin
varlığını tehdit eden “insanların”, teknoloji ve ihtiyaç diye iteledikleri  Fukushima’ları  tarih küresel ahlâkın neresinde sorgulayacak?
Peki, Kütahya’da altın ve gümüş madenlerinde yapılan
çalışmalar nedeniyle kullanılan siyanürün depolandığı havuzun çökmesi nedeniyle
zehirin yeraltı sularına, oradan meyve ve sebze bahçeleri ile doğaya ve içme
sularına karışması karşısında;
Öngörülen ama umursanmayan…
Kontrol altında denilen ama kontrol altında olmadığı
anlaşılan…
Yaşanan gerçeğe rağmen üzeri örtülmeye çalışılan…
İnsan eli yapımı aymazlık hangi “suçlar” kategorisinde
yargılanacak?
Çok güvenliydi Çernobiller, Thre Mile Island’lar,
Fukushimalar… Kütahyalar, Ovacıklar, Efem çukurlarına altın sortisi yapılan
siyanür havuzları.
Hep “bir şey”
neden oldu güvenlik duvarlarının sarsılmasına…
“bi şey olmaz” diye radyasyonlu çay içen bakanlarımız  Kazım Koyuncu’ların ölümüne seyirci kaldılar!
Şimdi radyasyonlu “su”
içiyor Fukushima yöneticileri… Tedirgin, çaresiz bakışlar eşliğinde
içlerindeki endişeyi yudumluyorlar!
Radyasyon sızıntısını önlemekten çok Fukushima’nın sahibi TEPCO
hisselerin değer kaybetmemesi daha önemli oldu onlar için… İnsan yaşamına
neden olduğu “tehdit” den değil, TEPCO hisselerindeki düşüşten ve bilançodaki
zarardan “istifa”etti TEPCO’nun başındaki yönetici!
Bir nükleer santral!
9.0 büyüklüğünde bir deprem…
Ve Japon ekonomisi çöktü! Onarımın on yıllar sürebileceği
tahmin ediliyor. Japon halkı “ne
yiyeceğini, ne içeceğini” bilemez halde…
Sadece japonlar mı çaresizlik içinde? Başta komşu ülkeler
olmak üzere, dünyada herkes hala durdurulamayan radyasyon sızıntısının her gün
artan  miktarından tüm yaşam alanlarının
doğrudan etkilendiğini biliyor. Denizler, göller, karadaki ve okyanuslardaki
tüm hayvanlar! Tarım alanları, yerleşim merkezleri… Herkes… Heryer…
Radyasyon sızıntısı “yokmuş”,
“siyanür suya karışmamış” gibi yaşamak…
Ama ensemizde rüzgarlarını hissettiğimiz ama yok saydığımız bir
duyguyu taşımak…
1986’da patlayan Çernobil’in üzerinden bu kadar zaman
geçmesine karşın hala radyasyon sızıntısı yapmakta olduğu gerçeği ile
buluşmak…
Etkilerinin yüzlerce yıl devam edeceğini bilimsel yayınlarda
okumak!

Ve Fukusima!
Hiroşima… Nagazaki…
İnsanoğlunun oyuncakçı dükkanında atomun neden olduğu
ölümlerle sevişmesi… Ve ardından refah adına, şimdi nasıl kurtulacaklarını
bilmedikleri nükleer santraller.  Milliyeti,
cinsiyeti , kimliği, bulunduğu yöreye aidiyeti olmayan “ucube” tasarımlar! Atom
parçacıklarının oyun bahçeleri.
Komşularımız;  Ermenistan ve Bulgaristan’da teknolojik olarak
raf ömrü dolmuş olanları bize tebessüm ediyor. Ve içlerinden “nükleer santralın
coğrafyası , ülkesi, milliyeti” olmaz diye geçiriyorlar! Oysa yapımları sırasında “en ileri teknoloji” idiler!
Fukushima’daki Santralın çevresindeki yerleşim birimlerinden kaçanları
oteller almıyor. Haftalardır karantinalarda tutuluyorlar!

Ve hemen içimizdeki “siyanür” dehşeti. Traş sonrası yüzümüze
serptiğimiz losyonun ferahlığı muamelesi yaptığımız  siyanürün toprak altından çıkarılacak “altın” karşılığı insanlığın ödediği bir bedel olduğu gerçeği Simav’daki sarsıntı anımsatmadı mı?
Yüzbinlerce insanın yaşamını, geleceğini tehdit eden
Fukushimalar, Kütahyalar, doğanın mı, insanoğlunun mu eseri? Küresel ahlâkın
hangi duruşmasında yargı önüne çıkacaklar?