Havaalanlarında utanç kuyrukları uzayacak!

Benim “Nobel Barış Ödülü” adayım TBMM Ateşli Silahlar Alt Komisyonu Başkanı!

Toplumsal huzura,
Barışa,
Hoşgörüye,
Sevgiye ve bunların hammaddesi olan
Bir yaşama nasıl kavuşabilirizin izini sürerken…

Meclis alt komisyonundan geçti; yeni ateşli silahlar kanun tasarısı…

18’indeki herkes silahlanabilecek artık…
Herkes, bir değil, iki değil, üç değil beş silah alabilecek!
Birini değil ikisini birden üzerinde taşıyabilecek…
Tam teşekküllü bir hastane raporuna da gerek yok!
Eski sabıkalılarda özledikleri silahlarına kavuşabilecekler!

Dahası…
Silahçılar “benim silahımı alın” diye internette reklam bile yapabilecekler!

Her 10 kişiden birinin,
Ruhsatlı veya ruhsatsız bir ateşli silaha sahip olduğu ülkemizde
Milletin Vekilleri bu sayıyı yeterli görmüyorlar!
Daha da silahlanmış bir toplum özlemi içindeler…
Sonra da taş atan, yumurta atan çocuklara kızıyorlar!

Kim, kimden neden korkar?
Bu korkusunu belindeki tabanca ile yenebileceğine nasıl inanır?
Herkesin belindeki silahın bir gün kendisine de doğrultulabileceğini nasıl düşünemez!

Fikir ve bilgi üretemeyen toplumların çaresizliğinin, ezikliğinin simgesi olan beldeki tabancalar yılda ortalama “günahsız” 4 bin yurttaşımızın canını alıyor.

Çağdaş dünya, silahsızlanmanın çarelerini ararken, bizler daha nasıl silahlı olabiliriz idiye kanun tasarısı hazırlıyoruz…

Hasretlebu yasanın çıkmasını da bekleyenler var tabii. Bakın internet ortamlarına nasıl da iştahla bu kanunun Meclisten geçmesini bekleyenlerin ağzının suyunun aktığını görüyoruz.

“at, avrat, silah“…
bu coğrafyanın yazgısı mı?
bilim, teknoloji ve yaşam kalitesinin karşılığı mı?

Bu tasarıyı hazırlayanlar Yeni Zelanda’da “oyuncak silah” isteyen çocukların aileleri ile birlikte polise gidip oyuncak silah ruhsatı almalarının zorunlu olduğu bir dünya gerçeğinin farkındalar mı?

Daha ismini bile web sayfasına doğru dürüst yazmaktan aciz bir de dernekleri var. Bunlara göre “Silah ; insan hak ve özgürlüklerini, Doğayı ve çevreyi korumanın, Barışı sağlamanın TEMİNATI” imiş!

Silahlanmış bir toplumun 1970’lerdeki acı bilançosunu vicdanımızda dindirebildik mi? 5 bini aşkın gencimizi ateşli silahların namlularından çıkan kurşunlarla toprağa vermedik mi?
Düğünlerde, şampiyonluk kutlamalarında masum, güzel yüzlü daha çocukluğunu yaşayamamış fidanlar için döktüğümüz göz yaşları dindi mi?

İşte havaalanlarında…
Silah teslim masaları…
ve
Bunların önündeki utanç kuyrukları …
Bıyık altı gülümsemelerin eşliğinde teslim edilen silahlar …
Bu silahların
Bilgiden, fikirden üstün olduğu zannı ile
Kendini koruyacak dürtüsünün çaresizliğine sığınmış insanlar …
Kuyruktalar!
Hatta, önünde silahını vermekte olanın
Günün birinde trafikte kendisine yol vermediği için karısının gözleri önünde canını alacağının bilinçsizliği içinde “sırıtmaktalar”…
Kuyruktalar!
Siz de gülün, uzaktan, bıyık altından…
Utanç kuyruğunda sıraya girmiş
Kendini yaşamın kuyruğunda hissettikleri için
Üçer, beşer tabancalarına sarılanlara…