Yaşamın karanlık dehlizlerinde yaşları önce birer birer, sonra da onar onar arkanızda bıraktığınızı algıladığınızda yaşamın lezzetli taraflarını ıskaladığınızı fark edebilirsiniz.

Ama bu dehlizlerde zaman zaman karşınıza “üniversite gibi adamlar/kadınlar” çıkar! Bunlar evrensel bilgiye her daim ulaşan, bu bilgiyi işleyen ve içine lezzet katarak paylaşan insanlardır. Şöyle bir arkanıza yaslanıp bakıp,

Biri 320 milyonluk nüfusu ile dünyanın en gelişmiş ülkesinin başkanı…
Diğeri 1,5 milyarlık bir nüfusu simgeleyen sosyal medya imparatorluğunun kurucusu ve Başkanı…
Birinin 240 yıllık bir geçmişi var diğerinin topu topu on yıl!
Ama o ne idüğü belirsiz eşyalarla dolu garajlardan yükseldi bu milyar dolarlık şirketler.
20’li yaşlardaki “çocuklar”

Yaşam kendi içindeki çelişkileri ve komiklikleri ile akıp gidiyor.
Arkamıza dönüp baktığımızda farklı zaman dilimleri içinde hayatımızda bir takım insanların farklı rolleri oynadıklarını görüyoruz.
Aynen bizim de bir takım insanların hayatında oynadığımız roller gibi.
Çekirdek aile içinde bile büyük kardeş zaman zaman kendisinden talep edilmese bile “baba”

Bir gün konuşmacı olduğum bir konferansın kahve molasında uzun zamandır görüşmediğim dostlarımla sohbet ediyordum. Tesadüf kümelendiğimiz grubun tamamı erkekti. Bir tanesinin o gün doğum günüymüş ve 45 yaşına giriyormuş. “Yeni dünyana hoşgeldin” dedim.
O ve diğer dostların şaşkın bakışları arasında ne demek istediğimi açıklamaya çalıştım.
“Bir erkeğin eğer ciddi bir sağlık sorunu yoksa bana göre yaşamın lezzetini damaklarında dolaştıracağı yıllar 45-55 arasıdır”

Yıllardır düşünür dururum.
Neden “mutsuzluk katsayımız” bu kadar yüksek diye…
Kendimden biliyorum; sabahları kalktığımız andan itibaren, “asabi, gergin, asık suratlı” bir renkle yaşamın labirentli kollarına atarız kendimizi.
Durakta otobüs bekleyenler mutsuz, araç kullananlar mutsuz, araç içinde yarım kalmış uykusunu tamamlamak durumunda olanlar mutsuz, otobüstekiler mutsuz,